محمد و آل محمد(ص) شجر طیّبه هستند و شیعیان و مؤمنین شاخ و برگش. اما نیّت خوب هم برای مؤمنین شجره طیّبه است. اگر نیّت خوب داری و دائماً مراقب هستی، شب و نصف شب از خدا می­خواهی، آن نیّت دارد رشد می­کند و برای مؤمنین شجره طیّبه است. همان طور که نیّت بد آدم را به جای بد می­برد، نیّت خوب هم به جای خوب می­برد؛ پس نیّت خوب شجره طیّبه است.

آنها خودشان شجرة طیّبه را تشریح کرده­اند؛ فرمودند: دوستان ما حکم برگ شجره را دارند. زینت درخت هم به برگهای آن است. اصلاً درخت اول برگ می­کند و بعد گل، اینها مال آن درختند و درخت مال اهل بیت(ع) خداست. برگ از درخت آب می­خورد؛ بنابراین ما میهمان اهل بیتیم. این درخت را خدا آفریده است. ریشه­اش محمد(ص) است و ساقه­اش علی و اولاد علی(ع) و شاخه­ها و شکوفه­ها و برگهای آن هم شیعیان، دوستان ومحبّین هستند.

نیّت گُل و فکر گُل این است که خودش را نشان بدهد. نیّت برگ این است که خودش را به صاحبش و خالقش نشان دهد، به صانعش نشان دهد. چقدر لذتبخش است وقتی صاحب باغ و باغ می­رود و می­بیند باغ آب خورده و خوش و شنگول است. بهار که به باغ می­رود لذّت می­برد، می­بیند برگها و گلها با هم در حرکتند و همه دارند درخت را نشان می­دهند. ما همه از شجره آب می­خوریم. هر کس در حد خودش نمایش دارد. و با نیّت خوب هر چه رشد کند به درخت نزدیک می­شود؛ از برگ به گل و از گل به شاخه.

بالاخره این درخت همه روی زمین را فرا می­گیرند. خدا خبیثها را هم از بین می­برد، تیغها و خارها را از بین می­برد. خود قرآن خبر داده است: «لَیمیزَ اللهُ الخَبیثَ مِنَ الطیِّب»(سوره انفال، آیه 37)؛ خبیث را رد می­کند و از طیّب کنار می­زند. طیّب را خدا آفریده بود و در جای خودش بود؛ خبیث پیدا شد. خدا خبیث را رد کرده است. اگر خدای ناخواسته یک وقت می­بینی خطایی، کوتاهی­ای از ما سر می­زند و خدا آنها را عفو می­کند و می­بخشد، برای این است که به این خانواده بستگی داریم، ما از دوستان وبستگان آن خانواده هستیم. لذا خبیث را از ما دور می­کند و خار خاشاک را از درخت می­گیرد و نمی­گذارد درخست را خشک کند. 

مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی

برگرفته از کتاب طوبای محبت