پاهایت را هر کجای زمین که بگذاری آن را به خاطر خواهد سپرد. جاهایی قدم بگذار که وقتی فیلم تکرارگام‌هایت را گذاشتند از مکان‌های رفته پشیمان نشوی.
دست‌هایت هر کاری کنند، هر چه را لمس کرده باشی در حافظه سر انگشتانت باقی خواهد ماند. خوشا به‌حال دست‌هایی که حرمت نگه می‌دارند، می‌آفرینند و سجده می‌کنند.
همیشه فکر می‌کنی تو با چشم‌هایت می‌بینی درحالی که آنچه را دیده‌ای از چشم‌هایت عکس یادگاری‌خواهد گرفت و روزی به تو یادآور خواهد شد که کجا را دیده‌ای.
به شعور سلول‌های بدنت و به شعور طبیعت ایمان بیاور و حواست به حرف زدنت باشد. گلی که آن روزفکر کردی نمی‌شنود، تمام حرف‌هایت را به خاطر سپرد تا روزی بگوید که آنجا تنها نبوده‌ای.
من از ضبط همیشگی تو حرف می‌زنم. از اثری که بر هر چیزی می‌گذاری. آثاری که هرگز از بین‌نمی‌روند.
ما با هر حرکت و هر فکر در این دنیا گوشه‌ای از شکل خود را برای آن دنیا نقاشی می‌کنیم. کاش این‌تصویر زیبا باشد طوری که وقتی برای آخرین بار چشممان را می‌بندیم دل زمین برایمان تنگ شود آن‌قدر که خاک کربلا هنوز به خون حسین(ع) می‌بالد و دلتنگ اوست.
میترا سهیل
