خدا می‌داند حفظ قرآن، چقدر در استفاده از این معدن و منبع رحمت الهی مدخلیّت دارد. آیا از این بالاتر می‌شود تعبیر کرد که: « مَنْ خَتَمَ [ قَرَأ، یا: حَفِظَ] الْقُرْآنَ ، فَکَأنَّمَا اُدْرِجَتِ النَّبُوَّةُ بَیْنَ جَنْبَیْهِ [ بَیْنَ کِْتفَیْهِ] وَ لَکِنَّه [إلاّ أنَّه] لاَ یُوحیَ إلَیْهِ ؛هرکس قرآن را ختم کند[ یا بخواند یا حفظ کند] ، گویی که نبوت در وجود او گنجانده شده است ، با این تفاوت که به او وحی نمی‌شود ». یعنی قرآن ، غایت کمالِ غیر انبیاءعلیهم السلام را به او می‌رساند.

ما آن‌گونه که باید و شاید از قرآن استفاده نمی‌کنیم . ...شخصی می‌گفت: در عرض دو یا سه ماه، دو ختم یا سه بار به صورت عادی، قرآن را ختم نمودم و دیدم که حافظ کل قرآن هستم. حتی به قصد حفظ هم نخوانده بودم.

قاعدتاً حفظ قرآن خیلی آسان است و تکرار هم لازم ندارد: «سَهَّلَ اللهُ حِفْظَهُ لاُُمَّتِهِ صلّی الله علیه‌ و آله‌ و سلّم؛ خداوند، حفظ آن را بر امت رسول صلی الله علیه و آله و سلم آسان نموده است»

 ولی ابقاء و نگهداری از آن تکرار لازم دارد؛ زیرا که فرمود:

« تَعاهَدُوا هَذَا الْقُرآنَ، فَاِنَّهُ وَحْشِیٌّ ؛قرآن را تکرار کنید، که زود از خاطر می‌رود».

البته اگر حافظ قرآن در هر شبانه روز، کمتر از یک جزء بخواند ، فراموش می‌کند ؛ و خواندن بیش از یک جزء در شبانه روز هم، خستگی آور است .

منبع : در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت، محمد حسین رخشاد