به نظر می رسد هر رشته رزمی روش متفاوتی برای مشت زدن دارد. تا کنون همه آن ها مدعی اند که روش آنها بهترین روش است. آیا واقعا سبک مشت زدنی وجود دارد که بهتر از بقیه عمل کند؟
بن استون بیش از 5 سال است که این موضوع را بررسی کرده ودر مورد سبک های رزمی مطالبی نوشته است، ودر سبک های رزمی مختلفی آموزش دیده است، مانند وینگ چون و یک رشته رزمی ترکیبی. بعنوان یک تازه وارد در هنر های رزمی، می خواهم بدانم نهایت هنر رزمی چیست؟ آیا ضربه سریع، قدرتمند موثر وجود دارد؟
پاسخ آن ساده است. درنقش یک مبتدی هیچکدام برتر نیستند و در نقش یک هنر جوی ماهر همگی آنها موثرند. اصولا هرسبک مزیت های خاص خود را در برابر موقعیتی که درنظر گرفته شده است دارد واکثر سبک های رزمی از ضربات مختلف استفاده میکنند. در کاراته اساسا ضربه گیاکوزوکی یا همان مشت. با دست مخالف را می بینیم علی الخصوص درکاراته کاهای راست دست ویا چودان زوکی یاضربه روبه رو را مشاهده می کنیم. ضربات مختلفی برای اهداف مختلف بازوایای مختلف وجود دارند که باید در روش مختلفی هماهنگ شوند.
برخی از شما ممکن است مستند ویدئویی علم مبارزه را دیده باشید که درآن سبکهای مبارزه ای مختلف قدرت ضربات خود را آزمایش می کردند. تعجبی نداشت که بوکسور هایی که در ضربه زدن بیشترین تجربه را داشتند، از بیشترین قدرت نیز برخوردار بودند. جدای از رقابت ضربه زنندگان، آزمون از دیدگاه بوکس غربی وضربات کونگ فو چینی اهداف مختلفی داشت. بطور کلی، ضربه با دست راست به آمادگی بیشتری نیاز دارد و فاصله بیش تری را پوشش می دهد. به این علت که از این ضربه بهعنوان ضربه پایانی(ضربه قدرتی) استفاده می شود. رگبار ضربات مشت وینگ چون نیز جزء سری ضربات پایانی است.
هرکدام ازاین ضربات مشت کم قدرت از مشت دورانی است، اما بسیار سریع اجرا می شوند. این مثال دقیقا نشان می دهد که دو نوع ضربه مشت چگونه می تواند متفاوت، و در عین حال به یک اندازه موئثر باشند. مسلما، ضربه مشت دورانی بیشتر باعث ضربه فنی شدن میشود اما کمتر احتمال دارد به حریف اصابت کند.
ضربات مشت متوالی برای مغلوب کردن حریف و آسیب یکجا طراحی شده اند. به طرز شگفت انگیزی نوعی ضربه ترکیب مشت دورانی و مشت متوالی در مسابقات ترکیبی رزمی اختراع شده است که نیاز به تعقیب حریفی که عقب نشینی کرده را نشان می دهد. هنگامی که حریف را در کنار رینگ دنبال می کنید، ضربات مستقیم راست وچپ بسیار امتیاز آورند این همان توصیفی است که درباره وینگ چون اما در دامنه وسیع تر بکار می رود. مواردی وجود دارد که در آن تمام ضربات موثر با هم مشترکند مانند زمین زدن، اتصال و زمان بندی، ابتدا تعادلتان را حفظ کنید و وزنتان را روی پای مورد نظرتان انتقال دهید بطوریکه بتوانید نیرو را به حریف انتقال دهید. به همین خاطر است که می گویند نیرو باید از پا گرفته شود. پس، پای مخالف باید کاملا روی زمین باشد. در اکثر سبکها مثل بوکس و کاراته وضعیت به همین منوال پیش می رود. پا باید در بخش مقابل با ضربه دست قرار بگیرد. برای این کار دلیل فیزیولوژیک وجود دارد. تاندونهایی که بخش های پائینی را به هم متصل می سازند مثل ران و باسن باید به صورت متقابل عمل کنند (مثل کپل راست که با سمت چپ ناحیه پشت ارتباط دارد).
حال هماهنگ سازی و انتقال نیرو و وزن بدن روی عضو ضربه زننده اهمیت دارد. در این مورد نکته مهم این است که باید راحت باشید و بدن را از هر گونه انقباض بی مورد دور نگه دارید تا ضربه به درستی و با نیروی کامل اصابت کند. انتقال نیرو از کف پا به مشت می باشد. برای ایجاد اتصال، باید بین پا و باسن تعادل و هماهنگی برقرار شده باشد تا ضربه خوب زده شود. در این جا زمان بندی اهمیت می یابد. واضح است که باید زمان پتاب و اصابت ضربه مشت به هدف در حال حرکت را زمانبندی کنیم تا اصابت صورت بگیرد. این موارد همراه یکسری فعالیت های تئوری که در تمام ورزش های رزمی رایج است. در آخر، دقت، توجه و نگاه دقیق به هر آنچه که در هنر های رزمی مختلف به عنوان تاکتیک وضربه زدن در نظر گرفته می شود بسیار اهمیت دارد.
http://superkickboxnig-choopani.persianblog.ir/
