قرامطه(1) در مذهبشان بسیار انحراف دارند. کسانى که با فاطمیین خوبند، با قرامطه خوب نیستند و آن ها را مُلحِد مى دانند. ابن کثیر نقل مى کند که یکى از قرامطه در حال جنگ بود، و پسرش در لشکر مقابل، پسرش را به او نشان دادند، وى با نیزه به پسر زد و گفت:
«طَعْنَةٌ مِنْ کافِرٍ أَحَبُّ إِلَىَّ مِنَ الدُّنْیا وَ ما فِیها.» 
یک ضربه از کافر، براى من از دنیا و مافیها محبوب تر است. یعنى این شخص لشکر مقابل را باطل مى دانست. با این که خودش در تشخیص کفر و ایمان اشتباه مى کرد، مع ذلک این چنین سخن مى گوید!

برخى از فرقه هاى اسلامى نیز در قطیف و اَحسا، اجبارا مذهب جعفرى را به مذهب حنفى تبدیل کردند، و از کتب جعفرى جلوگیرى نمودند.
آرى، مذهبى را که خودشان به زور تحمیل مى کنند، به آسانى مى توانند دوباره از مردم بگیرند.
آقا خان، رییس فرقه ى اسماعیلیه هر سال یک بار به بمبئى مى رفت، طرفدارانش او را وزن مى کردند و به اندازه ى سنگینى وزن او، به او طلا و نقره نثار مى کردند!
آیا ما شیعیان نباید در فکر این باشیم که ایتام و فقراى مسلّم هر شهر خود را به نحو آبرومندانه و مطلوب اداره کنیم، تا اهل باطل نیایند و آن ها را اداره کنند و در مذهب خود در آورند!
آرى، این ها چنین کارهایى مى کنند، تازه چه بسا اگر هم بفهمند که آن ها مستغنى شده اند و یا متوجه شوند که به مذهب آن ها میل باطنى ندارند بلکه به مذهب قبلى خود میل دارند، آن ها را به قتل برسانند. بله، گام هاى انحرافى براى دنیاى انسان هم خطرناک است.

1. گروهى از شیعه که به امامت نوه ى امام صادق ـ علیه السّلام ـ یعنى محمّد پسر اسماعیل اعتقاد داشتند. ر.ک: الفصول المختارة، ص 305؛ بحارالانوار، ج 37، ص 9. و نیز نام فرقه اى از خوارج. ر.ک: مجمع البحرین، ج 4، ص 267.